Witajcie na blogu Skylie Hope! Dziesiejszy post nie jest typowym powitaniem, nie zamierzam pisać zbyt wiele o sobie, przedstawiać planu na bloga, obiecywać treści, czy zachęcać do codziennych odwiedzin bloga i profilu na Instagramie. Nie będę też przypominać, że zaczęła się wiosna, komentować dzisiejszej pogody we Wrocławiu, tym bardziej, że jest po 21:00 i nic mnie to nie obchodzi. Każdy przeżył jakoś ten dzień, lepiej lub gorzej. Mnie nie rozpieszczał jakoś szczególnie, raz na rok boli mnie głowa, a więc czemu nie dziś. Jednak z biegiem czasu ten dzień może stać się wyjątkowym.
O założeniu bloga nie pomyślałam wczoraj, czy miesiąc temu. Blogowanie to hobby, które było ze mną i wypełniało mój czas od podstawówki (ktoś tu pamięta "komcie" jako walutę? masakra!) aż po liceum, kiedy nagle przestałam pisać. Nawet nie pamiętam dlaczego. Pewnie z lenistwa. Może bo nauka, bo nie mam czasu, weny, czy lepszego usprawiedliwienia. Żałuję, bardzo, głównie z ciekawości. Poza tym, zazdroszczę ludziom, którzy robią coś nieustannie od lat. Gdy robi się nudno, urozmaicają, gdy mają dosyć, pooddychają głęboko przez kilka dni i wracają z nowym spojrzeniem. Kiedy zaczynałam swoją przygodę na Onecie, blog to było dla mnie "coś". Miałam swoje miejsce, poświęcałam moim stronom długie godziny przez kilka lat. Nieważne, że były gówniane, zresztą dla dwunastolatki liczyły się raczej ładne nagłówki i błyszczące gify, ale sprawiało to ogromną radość. Właśnie, umieć się cieszyć z tego, co się robi, to piękna rzecz. Z wiekiem chyba wypierana przez "a po co", "bez sensu" i "ja się do tego nie nadaję". Bariery, jakich dzieci nie znają. Wracam, bo mi się tu podobało. A czy wam będzie?
Wrzucam dzisiaj kilka zdjęć z ostatniej, spontanicznej sesji z przyjaciółką. Możecie oczekiwać podobnego stylu, ale nie tylko. No, i nie samych ciuchów. Lubię też jeść. I ćwiczyć, ale te dwie miłości jakoś nie chcą ze sobą żyć w zgodzie. Więcej o mnie z kolejnymi postami.
fot. Aneta Olechowska
Propsuje mocno! Podtrzymuj zajawkę! :)
OdpowiedzUsuń